Ik loop voorbij de kinderkledingwinkel waar ik wel eens kleren voor mijn jongste dochter koop. Ondertussen werp ik een blik in de etalage om te kijken of er nog iets leuks hangt. Mijn jongste is namelijk afgelopen winter flink gegroeid en heeft daardoor nog maar weinig in de kast dat haar past. Maar tegelijk realiseer ik me dat ze óók een eigen smaak heeft ontwikkeld. Niet alles wat ik voor haar uitzoek, is goed. Dus loop ik rustig door.
Totdat ik me tien meter verder realiseer dat ze nog een blauw topje nodig heeft. Daar kan toch niets mis mee zijn als ik dat meeneem? Ik draai me om en loop de winkel binnen.
De eigenaar verwelkomt me hartelijk en vraagt of hij me kan helpen. Hij heeft nog net één blauw topje liggen en laat dat dan ook nog de juiste maat zijn. Bij het afrekenen begint hij te vertellen: dat ik het waarschijnlijk wel gehoord heb. En omdat ik wel vaker kom, geeft hij me de korting nu al in plaats van morgen.
Nee, ik heb het nog niet gehoord. Wat is er dan?
Hij stopt met de winkel. Dertig jaar lang heeft hij met veel plezier de winkel gerund. Eerst had hij zes of zeven winkels, ook dameszaken, maar uiteindelijk alleen nog deze kinderkledingwinkel. En nadat zijn vaste medewerkster weg is gegaan, staat hij er alleen in. Met plezier, dat moet gezegd. Zijn werkzaamheden, zoals de boekhouding, neemt hij mee naar de winkel, zodat als hij thuis is, ook echt klaar is met werk. Hij heeft er een leuke boterham aan.
Maar nu is hij in de zestig en moet hij gereviseerd. Wat aan de knieën, beetje meer in shape. Eigenlijk wilde hij het uitstellen tot september, maar zijn gezondheid gebood hem de stap iets te vervroegen. Dus gaat alles, ook de nieuwe collectie, morgen in de uitverkoop.
Wat hij gaat doen als hij ‘gereviseerd’ is? Dat weet ie nog niet precies. Chauffeuren voor ceo’s, iets met HR of zo. Dat zoeken zijn twee dochters wel voor hem uit.
Uh? Dat zoeken je dochters voor je uit?
Jaha, zij vinden wel iets op die social media… facebook en zo.
Jij weet toch zelf wel wat je wilt? Toch veel beter dan je dochters? Wat jij wilt, zit hier binnen in jou, dat staat niet op social media.
Hij kijkt me indringend aan: “Poeh, je raakt me”, zegt hij.
Ik leg hem uit dat hij zich niet moet laten leiden door externe factoren, maar eerst in zichzelf moet kijken wat hij wilt en dan gaat kijken wat daar bij past.
“Ben je coach of zo?”
Ik vertel hem wat ik doe en nodig hem uit voor een wandeling. Kunnen we zijn levenspad bespreken tijdens een activiteit en kijken of hij op dat pad verder gaat of dat hij een ander pad wil inslaan. “Mag de hond dan ook mee?’” vraagt hij nog. “Tuurlijk, het is jouw dag. En ik loop naast je. Dus als jij de hond mee wilt nemen, gaat ie mee.”
Morgen ga ik met mijn dochter kijken of er spullen in zijn winkel hangen die zij graag wilt hebben. Ben erg benieuwd of hij zijn levenspad wil bewandelen.
