Een basisschool loopt tegen beperkingen in het onderwijs aan en zoekt naar een andere manier van kennisoverdracht. Al vrij snel maakt de directeur kennis met een nieuw concept dat hem erg aanspreekt. Hij bespreekt het met zijn team en korte tijd later (in april) maakt hij aan de ouders van de leerlingen bekend dat de school met ingang van het volgende schooljaar gaat werken met een ander onderwijsconcept. Een concept dat gestoeld is op een totaal andere manier van lesgeven, waarin uitgegaan wordt van de nieuwsgierigheid van de kinderen en de betrokkenheid van de ouders. Kort gezegd: een coachende manier van leren.

Dan gebeurt er vanalles: van werkgroepen met enthousiaste ouders tot kritische geluiden van andere ouders, van een schoolbestuur dat het vertrouwen opzegt in de directeur tot een team van leerkrachten die het niet meer weten. En als klap op de vuurpijl komt dit alles uitgebreid in de media terecht.

Als ouder en als MR-lid volgde ik de ontwikkelingen op de voet. En zag ik het vertrouwen van de ouders en de onderwijsspirit van de leerkrachten met de dag afnemen. Dat was het moment dat ik, als StoryPractitioner, voorstelde om een storycirkel voor de leerkrachten te organiseren. Met het delen van de verhalen liet ik de leerkrachten weer contact maken met hun innerlijke drive.

Deze storycirkel leverde prachtige inzichten op en de verhalen lieten duidelijk zien waarom het noodzakelijk is om op een andere manier invulling te geven aan het onderwijs. De leerkrachten konden het met concrete voorbeelden naar elkaar verwoorden. Waar ze eerst huiverig waren om hun verhaal te delen, kwamen ze al direct na de bijeenkomst met het voorstel om snel een tweede storycirkel te organiseren.

Daarna was het voor het team duidelijk: onderwijsvernieuwing, dat was wat ze wilden; voor zichzelf maar meer nog voor de kinderen. En ze wilden de tijd nemen om te onderzoeken met welk onderwijsconcept ze invulling konden geven aan het lesgeven op hun basisschool. Daarbij wilden ze de ouders al in een vroeg stadium betrekken.

Met de verhalen die ik gehoord had tijdens de storycirkels, schreef ik voor deze basisschool het visieverhaal dat ze vervolgens als team deelden met de ouders.

En wat gebeurde? De ouders luisterden ademloos en aandachtig, waren geroerd door hetgeen ze hoorden en vroegen daarna niet meer ‘waarom?’ maar ‘Hoe dan?’

Eén van de ouders verwoordde het mooi als volgt: “Ik bracht mijn dochter hier twee jaar geleden, in het vertrouwen dat deze school haar de vaardigheden zou bijbrengen die ze nodig heeft om een grote meid te worden en de aansluiting met het voortgezet onderwijs te krijgen. Daar is niets aan veranderd, ook niet nu ze een andere weg gaan bewandelen om het doel te halen.”

De leerkrachten hadden zich tijdens de presentatie, tegen hun gewoonte in, uiterst kwetsbaar opgesteld. Met als resultaat dat het vertrouwen van de ouders in de school, herstelde.

Het team (met een nieuwe directeur) ging samen met de ouders aan de slag om concrete invulling te geven aan de kernwaardes van de school: eigenaarschap, ontwikkelen en samenwerken.